Staring at the sun: vertoeven in de schaduw met Céline Ottenburgh
Met haar werk 'De Eenzame Uitvaart' won Céline Ottenburgh in 2019 de prestigieuze NTR-podcastprijs. Voor haar masterproef 'Staring at the sun' trok ze met haar microfoon naar het Noorse bergstadje Rjukan, waar in de winter zes maanden lang geen zonlicht schijnt. "In eerste instantie zag ik Rjukan als een prachtige metafoor van een depressie. Men leeft er volledig gehuld in schaduw. Als je naar boven kijkt kan je het zonlicht wel zien en toch kan het jou niet bereiken."
Hoe ben je terechtgekomen bij het Noorse Rjukan?
Céline: "Ik was oorspronkelijk vertrokken vanuit het idee om iets over winterdepressie te maken. Na een paar voor de hand liggende zoektermen als: midwinter, Scandinavië, depressie, kwam ik bij twee plekken terecht: Viganella in Italië en Rjukan in Noorwegen. Deze steden krijgen zes maanden lang geen zonlicht, omdat ze in een dal liggen. De zon kan in de winterperiode niet hoog genoeg reiken om licht over de stad te laten schijnen. Dit vond ik zo'n prachtig idee, waardoor ik besloten heb om zelf naar Rjukan te trekken om dit fenomeen te ervaren. Daar heb ik er met een paar prachtige sprekers over hun ervaringen en ideeën kunnen praten."
Hoe heeft het verhaal voor je masterproef verder vorm gekregen?
Céline: "In eerste instantie zag ik Rjukan als een prachtige metafoor van een depressie. Men leeft er volledig gehuld in schaduw. Als je naar boven kijkt kan je het zonlicht wel zien en toch kan het jou niet bereiken. Maar toen ik terugkwam van mijn reis, merkte ik dat ‘Staring at the sun’ eigenlijk meer gaat over het veranderen van de seizoenen, de natuur en hoe je als mens met dingen omgaat die groter zijn dan jezelf. Neem je een eerder stoïcijnse houding aan? Ga je er tegen in? Of vlucht je ergens anders heen?"
Hoe is het creatieproces verlopen?
Céline: "Ik ben begonnen met een heel subtiele sounddesign te maken die het idee van een koud, winters landschap versterkt. Mijn fieldrecordings van Rjukan waren vooral één grote ruis, omdat je er alleen wind, water en auto’s kan horen. Die ruis ben ik gaan gebruiken als stijlelement, als schaduw. Over het geluid van het licht heb ik heel lang nagedacht, om dan uiteindelijk te beslissen om gewoon mijn opnames met contactmicrofoontjes van de lantaarnpalen in Rjukan te gebruiken. Die klonken namelijk exact hoe licht zou moeten klinken!"
Op welke aspecten van je eindwerk ben je het meest trots?
Céline: "Voor ik aan de opleiding Radio begon, heb ik muziek gestudeerd. Waar ik nu het meest trots op ben, is dat ik verder ben weggegaan van wat mijn klassieke idee van muziek was. Het was voor mij een oefening in minimalisme. Ik heb organische geluiden melodisch gemaakt en omgekeerd. Door het geheel subtiel vrij ritmisch te monteren, hoop ik dat het werk als één grote compositie kan klinken."
Wie zijn je grote (internationale) voorbeelden?
Céline: "Ik zou ooit heel graag mijn werk laten klinken zoals Virginia Woolf landschappen neerschrijft. Ik haal mijn inspiratie graag uit verschillende cultuurterreinen en vooral ook bij muziek. Voor ‘Staring at the sun’ luisterde ik bijvoorbeeld heel vaak naar Mika Vanio, Steve Roden, Ryuichi Sakamoto en de soundtrack van Eraserhead door Alan R. Splet."
Hoe voelt het om af te studeren? Hoe blik je terug op het RITCS?
Céline: "Ik hou vooral warme herinneringen over aan het RITCS. De algemene sfeer in het RITCS is huiselijk en warm en toch genoeg uitdagend om mij tot projecten aan te zetten, waar ik een paar jaar geleden waarschijnlijk nooit aan begonnen zou zijn. Het afstuderen in 2020 was dan ook een grote domper. Ik hoop snel dat we samen nog een glas kunnen drinken op ons afstuderen!"