"Mijn film is een ode aan de thuisverpleging en aan de altruïstische mens"
In zijn masterfilm portretteert Regiestudent Vincent Groos een kersverse thuisverpleegster met de naam Lieve. Vol goede moed trotseert ze weer en wind op haar bromfiets om haar bejaarde patiënten bij te staan. Ze heeft een groot hart en wil haar best doen om de wensen van haar patiënten zo goed mogelijk te vervullen, maar dat blijkt geen evidente klus te zijn.
Waarover gaat je masterproef en waarom wou je dit verhaal vertellen?
Vincent: "In 2011 werd ik verliefd op Nele, een Belgisch meisje. Ik verhuisde voor haar vanuit Nederland naar Antwerpen, begon mijn studie aan het RITCS en zo ook aan een nieuw leven in België. In de jaren dat we samen waren en zij in de thuisverpleging werkte, heb ik haar hele lange, zware dagen zien doormaken - soms tot de tranen over haar wangen liepen. Om vervolgens de volgende dag weer heel vroeg op te staan en alles opnieuw te doen.
Toen al was ik verschrikkelijk onder de indruk van de kracht en het doorzettingsvermogen dat mensen kunnen hebben om zich in te zetten voor anderen. Tijdens mijn researchfase is dit alleen nog maar versterkt. Lieve is een ode aan Nele, aan de thuisverpleging en aan de altruïstische mens."
Waarom heb je gekozen voor een personage dat zichzelf voorbijloopt?
Vincent: "In eerste instantie dacht ik dat dit een karaktertrek van Nele was, maar hoe meer ik ermee bezig was, hoe meer ik begon te beseffen dat dit eigenlijk een eigenschap van mezelf is, waar ik mee aan het worstelen was.
Het is waar dat de ‘professionele afstand’ die verpleging heeft, gedeeltelijk aangeleerd is uit ervaring. Zo was Nele in het begin heel vaak bezig met extra taken, zoals bijvoorbeeld na werktijd nog gaan wandelen met een patiënt of boodschappen doen. Ze leerde na een tijd - mede ook door de dood van sommige patiënten - beter haar grenzen afbakenen, omdat ze erkende dat ze dat nodig had om haar werk goed te doen en mensen beter te helpen. In die zin is de karakterboog van het hoofdpersonage Lieve vrij realistisch, denk ik.
Door hier bezig mee te zijn, zag ik dat Nele een ontwikkeling had doorgemaakt, die ik eigenlijk zelf altijd uit de weg ging. Mensen helpen, en de persoon zijn waar mensen op kunnen rekenen, geeft ook een groot gevoel van eigenwaarde."
Hoe is het creatieproces verlopen?
Vincent: "In mijn eerste jaar op het RITCS kreeg ik scenarioles van Bert Beyens. Hij drong erop aan dat we moesten luisteren naar onze omgeving, gesprekken in de trein of wanneer een koppel ruzie aan het maken is in een restaurant. Om te leren om betere dialogen te schrijven. Om één of andere reden begon dit pas echt te klikken tijdens mij researchperiode voor mijn afstudeerwerk. Terwijl ik met de verpleegsters op hun tour meeliep, begon ik stiekem gesprekken met patiënten, alleen voor persoonlijk gebruik natuurlijk, met mijn iPhone op te nemen.
De opnames die ik maakte, leerden me beter luisteren en vormden de ruggengraat voor veel personages. Eén van de laatste scènes in de film is een transcriptie van een moment dat ik meemaakte vlak voor het nieuwjaar 2019, waarbij één patiënt aan het klagen was dat een andere verpleegster niet genoeg tijd had voor haar. De onderliggende pijn van eenzaamheid was zo onroerend voor mij dat ik besloot het exact te laten zoals ik het mee had gemaakt."
Wat neem je mee uit je ervaringen op het RITCS?
Vincent: "Je eigen weg zoeken en door blijven zetten, ook als de kansen zich tegen je lijken te keren."
