Radio-studente Annelore van Gool won de NTR-Podcastprijs 2025

Wat ging er door je toen je naam werd afgeroepen?

Het was heel bijzonder en gek toen ik hoorde dat mijn werk werd afgeroepen voor de eerste prijs. Ik zag het totaal niet aankomen. Dat klinkt echt verschrikkelijk cliché maar het was in dit geval echt zo. Wel zat ik te bibberen op mijn stoel van spanning maar vooral omdat ik net daarvoor op het podium over mijn werk had moeten vertellen en ik was nog aan het piekeren over wat ik in hemelsnaam allemaal had gezegd. Mijn werk is gemaakt in het kader van een derdejaars atelier van acht weken op het RITCS en voelde voor mij als een tussentijds resultaat van een onderwerp waar ik eigenlijk nog verder mee aan de slag wilde gaan. Ik ben heel blij met het eindresultaat maar had nooit verwacht dat het in aanmerking zou komen voor de NTR-Podcastprijs. Toen juryvoorzitter Maya Schepers (Coördinator NPO-fonds Audio - Fictie en Documentaire) het juryrapport voorlas en plots details noemde, die me wel heel bekend in de oren klonken, kon ik het dus echt niet geloven. Ik kwam dus echt als een cliché winnaar zonder voorbereiding stamelend en lachend van de schrik op het podium. Maya grapte dat ik kon beginnen met mijn ouders bedanken dus dat heb ik gedaan. Evenals alle andere mensen die me hebben geholpen bij het maken natuurlijk.

Hoe is het idee voor De laatste grens ontstaan, en wanneer voelde je: dit werkt écht?

Ik heb nooit veel interesse gehad in sience fiction of westerns. De ruimte voelde bovendien altijd te ver weg en te vaag om het echt te bevatten. Toen ik een video van Jeff Bezos tegenkwam die met een cowboyhoed en poppende champagnefles in een fallusvormige raket voor het eerst een rit naar de ruimte maakte, veranderde dat compleet. Ik maakte kennis met de term ‘space cowboy’ en de aantrekkingskracht van het mythologische Wilde Westen voor Amerikaanse tech- en ruimtebaronnen zoals Bezos en Elon Musk. Ik raakte gefascineerd door het idee dat er met dit tempo van expansiedrift misschien ooit wel een echte grens zou kunnen komen tussen de aarde en de ruimte, met bijhorende grensbewakers. Ik zag een parallel tussen de vroegere Amerikaanse kolonisten, ruimte-expansie maar ook asielbeleid. Trump en Elon Musk combineren de twee zaken en ook in Nederland werd er het afgelopen jaar constant gesproken over stoppen met gezinshereniging en het sluiten van de grenzen. Het voelde allemaal zo absurdistisch en tegelijk zo reeël, dreigend en urgent dat ik besloot het samen te smelten in een audiofictiestuk. Toen ik die link met asielmigratie had gelegd, ontstond er een verhaal in mijn hoofd met een hoofdpersonage: de grensbeambte. Ik beeldde me een beetje mezelf in haar rol in. Waarom zou ik dat werk doen en hoe zou ik mijn persoonlijke gevoelens en mijn rol als beoordelaar balanceren? Voor de structuur van haar gesprekken met de ruimtemigranten heb ik mij gebaseerd op een interview dat ik heb afgenomen met een jonge vrouw die werkt voor de Belgische immigratiedienst. Zij interviewt vluchtelingen vaak urenlang om te beoordelen of ze recht hebben op een verblijfsvergunning en vertelde hoe ze iemand moet beoordelen maar ook wil helpen; Een zekere afstand en procedure moet bewaken maar ook welke aspecten haar af en toe emotioneel raken. Met deze verhaalstructuur kon ik er een hyperactueel werk van maken, dat niet alleen iets over ruimtekolonisatie vertelt maar ook over klimaat, kolonisatie en asielmigratie.

Wat betekent deze prijs voor jou op dit moment in je makerschap en ontwikkeling?

De NTR Podcastprijs is een prachtige platformprijs en zet jonge audiomakers met name in Nederland maar ook Vlaanderen echt op de kaart. Dat helpt gewoon enorm en dat merk ik direct. De prijs is daarnaast voor mij een hele belangrijke aanzet geweest om meer in mezelf te geloven en ook te durven staan voor werk waar ik misschien in eerste instantie nog niet klaar mee ben en het los te laten en de wereld in te sturen. Mijn moeder zei toen ik begon aan het RITCS en het vaak lastig vond om een project af te noemen: Soms helpt het om je artistieke werk te zien alsof je als bakker broden bakt om wat afstand te creëren. Je kan ook telkens weer verder gaan met een nieuw brood en een verbeterd recept maar dat betekent niet de broden die je al hebt gemaakt, niet al interessant en goed kunnen zijn op zichzelf. Dat is natuurlijk een beetje een ludieke vergelijking maar ik moet er toch nog vaak aan denken. En het helpt me echt. Met die energie begin ik nu mijn masterjaar Radio aan het RITCS.

→ Beluister De laatste grens van Annelore Van Gool via NPO

Beeld: Leitia Pin Barras