Kenza Lansari wint zilver op de Grand Prix Nova
Op een zonnig terras in Brussel ontmoeten we Kenza, studente Radio aan RITCS. Kenza won recent zilver op de Grand Prix Nova in Roemenië. Volgend jaar start de audiomaker aan haar master op het RITCS. In een ontspannen gesprek vertelt Kenza over haar winnende werk: Archive In Dissonance, het proces en de betekenis van de prijs.
Emma: Gefeliciteerd met je overwinning, Kenza! Je won zilver op de Grand Prix Nova. Kan je wat meer vertellen over het werk waarmee je won?
Kenza: Dank je wel! Het was echt een bijzondere ervaring. Ik maakte een audiocollage tijdens mijn derde bachelor, in het kader van een atelier, onder begeleiding van Dieter Van Dam en Lieve De Maeyer. Ik koos ervoor om te werken rond het onderwerp cognitieve dissonantie die veroorzaakt wordt door opgroeien met twee ouders die een andere cultuur met zich meedragen. Mijn werk is eigenlijk een verzameling van archiefmateriaal en stemmen die ik online vond. Ik heb die stemmen samengevoegd om een dialoog te creëren die in werkelijkheid nooit heeft plaatsgevonden. Zo plaatste ik extreemrechtse uitspraken tegenover persoonlijke verhalen van mijn vader en mijzelf.
Emma: Waarom koos je ervoor om extreem rechts in dialoog te laten gaan met jullie persoonlijke verhaal?
Kenza: Mijn vader is al dertig jaar in België en probeert zich te integreren, maar heeft vaak een naïeve en rooskleurige kijk op de realiteit. Dat staat in schril contrast met hoe de maatschappij, en vooral hoe extreemrechtse bewegingen, immigranten vaak afschilderen. Ik wilde die botsing tussen zijn ervaring en de bredere maatschappelijke perceptie onderzoeken, maar dan op een lichte en soms ironische manier.
"Mijn vader is al dertig jaar in België en probeert zich te integreren, maar heeft vaak een naïeve en rooskleurige kijk op de realiteit."
Emma: Dat is een intrigerende manier om zo'n zwaar thema te benaderen. Hoe reageerde het publiek op je werk?
Kenza: Ik kreeg veel complimenten, vooral voor de manier waarop het verhaal werd verteld. Het was belangrijk voor mij om mijn persoonlijke verhaal open te trekken naar iets wat maatschappelijk relevant is, zodat het voor een breder publiek toegankelijk werd. Het stuk nodigt luisteraars uit om zichzelf te plaatsen op een spectrum van maatschappelijke reflectie.
Emma: Het klinkt als een heel persoonlijk project. Hoe heb je dit werk binnen je opleiding ontwikkeld?
Kenza: Het werk ontstond tijdens het eerste semester in een radio-atelier. Ik verzamelde materiaal uit verschillende archieven, waaronder de VRT, Tunesische archieven en zelfs het archief van Vlaams Belang. Het was een emotioneel zwaar proces, omdat ik veel trieste en schrijnende dingen ontdekte. Maar door het werk met een zekere luchtigheid te brengen, kon ik uiteindelijk meer relativeren en er zelfs om lachen.
"Ik sta in het Koninklijk Paleis van Boekarest in een trainingsbroek én ik heb er een prijs gewonnen!"
Emma: En hoe kwam je in aanraking met de Grand Prix Nova? Dat is toch een internationale wedstrijd?
Kenza: Ja, klopt. Ik zag de oproep voor de wedstrijd op de kalender van klankverbond en vond het festival meteen interessant, vooral omdat het zich richtte op vernieuwing binnen het audiodrama. Het leek me een goede kans om mijn werk internationaal te delen en te zien hoe het zou worden ontvangen.
Emma: Uiteindelijk ben je tweede geworden. Wat betekent deze prijs voor jou?
Kenza: Het was een enorme eer, vooral omdat ik tegen grote namen uit de audiowereld moest opboksen. Het voelde bijna onwerkelijk om daar te zijn. Ik was naar de uitreiking gegaan in mijn training, Ik had zo iets van je m'en fous, ik ga toch niet winnen... Toen ik daar toe kwam schaamde ik me wel een beetje. De ceremonie vond plaats in het Koninklijk Paleis van Boekarest, met zelfs de Roemeense prins aanwezig. Toen won ik plots en moest ik speechen! Ik had helemaal niets voorbereid en had ook echt niet verwacht dat ik zou winnen. De vrouw van Radio Roemenië zei: “You have to say something!” en ik stond daar zo van, euhhh... Toen zei ik maar: "Aan alle leerkrachten in het middelbaar die mij altijd naar huis stuurden omdat ik een trainingsbroek aanhad, ik sta in het Koninklijk Paleis van Boekarest in een trainingsbroek. En ik heb er een prijs gewonnen! Doei! Merci!" En toen was ik weg, en moest heel de zaal hard lachen.
Emma: Dat klinkt als een zalige ervaring!
Kenza: Het was een rollercoaster van emoties, maar ik ben erg blij met waar ik nu sta.
Emma: Bedankt voor het gesprek, Kenza. En nogmaals gefeliciteerd!
Kenza: Dank je wel, Emma!
Luister hier naar: ARCHIVE IN DISSONANCE