Filmmaker Robbe De Hert is nu een echte ‘star in heaven’
In november 2018 was filmlegende Robbe De Hert (1942-2020) nog te gast in het RITCS en CINEMA RITCS om er zijn “Hollywood aan de Schelde” in en uit te leiden. Hij leed toen al veel pijn maar verbeet die en vond het zalig om zoveel jonge mensen in de zaal te zien. “Hollywood aan de Schelde” is Robbe De Herts persoonlijke en kritische kijk en commentaar op vooral de Vlaamse en ook een beetje Belgische filmgeschiedenis. Deze documentaire van 2 uur is gebaseerd op maar liefst 300 uren interviews die Robbe decennialang voerde met ontelbare filmmakers en filmliefhebbers.
De kleine Robbe of Robin (geboren in Engeland) wilde filmster worden, niet noodzakelijk acteur of regisseur, maar een ’star’ van het witte doek. Eerst en vooral was Robbe een uitermate nieuwsgierige filmloper, hij werd een curieuze cinefiel, schreef over film, acteerde (o.m. in “De Vijanden” van Hugo Claus) en regisseerde bijna veertig korte en lange films. Weinig Vlaamse regisseurs laten zo’n rijk en verscheiden oeuvre na. De Herts regiecarrière startte met een korte, poëtische film “Twee keer twee ogen” (1963) en daarna korte, geestige én gelauwerde animatiefilms zoals “A Funny Thing Happened On my Way to Golgotha” (1967).
Met kameraden richtte hij het Antwerps filmerscollectief “Fugitive Cinema” op. Fugitive Cinema was een onafhankelijke filmgroep en produceerde vooral maatschappijkritische en niet commerciële, korte documentaires zoals “S.O.S. Fonske” (1968), “De Bom” (1969) met Louis Paul Boon, “Dood van een sandwichman” (1971) en de lange, revolutionaire film, “Camera Sutra (of de bleekgezichten)” in 1973. In 1980 bereikte Robbe een groot Vlaams publiek met zijn succesrijke “De Witte” naar Ernest Claes. Robbe De Hert ontpopte zich ook tot een niet academische historiograaf en chroniqueur van de Vlaamse en Belgische film met documentaires zoals “Henri Storck, cineast” (1986) en “Janssen & Janssens draaien een film” (1990) i.s.m. Luc Pien. Robbe wisselde ook documentaires af met speelfilms zoals de autobiografische “Blueberry Hill” (1989) en “Brylcream Boulevard” (1995) en een mooie literatuurverfilming zoals “Lijmen/Het Been” (2000) naar Willem Elsschot. Zijn grootste publieksucces was ongetwijfeld “Zware Jongens” (1984) met het komische duo Gaston & Leo.
Robbe was een ongelooflijke filmkenner en onvermoeibare filmmaker met een grote mond, maar een klein hartje, hij was een lieve man, arm maar proper en ook een tedere anarchist en trotse trotskist die terecht stout te keer ging tegen het corrupt Belgisch establishment en welke autoritaire macht dan ook. Je kon ruzie met hem maken, hij schopte graag tegen schenen, maar na een felle discussie over de nouvelle vague die hij minimaliseerde en die ik hoog achtte, bleef ik een ‘schat’ of een ‘chou’. De ‘Rebel With A Cause” is niet meer, maar zijn films blijven verder leven in onze filmhuizen en filmharten. You are a star (met handdoek) in heaven, dear Robbe. Rest in peace and keep on dreaming. Thanks for your humanity and cinema.
