Van Brussel tot Los Angeles; in gesprek met Productie-alumnus Victor Longin

Je studeerde twee jaar geleden af aan RITCS en trok daarna naar Los Angeles. Hoe snel is dat allemaal gegaan?

Super snel. Ik ben afgestudeerd in juni en al op 14 augustus vertrokken naar de VS. Er zat amper tijd tussen. Ik wist dat ik de Fayat-beurs had, maar pas een dag later, midden in de nacht, kreeg ik ook de officiële toelating tot het Peter Stark Program aan USC. Dat was echt een memorabele nacht. Een week voor de start van het Amerikaans academiejaar was ik in LA, een stad waar ik nog nooit eerder was geweest.

Hoe zag die masteropleiding er concreet uit?

Het programma duurt twee jaar. In het eerste jaar had ik parttime lessen overdag en de rest van de tijd moest ik werken of stage lopen. In het tweede jaar werd dat nog intenser: fulltime werken overdag en ’s avonds les van half acht tot half elf. Vrije tijd was er nauwelijks. Ik werkte onder andere bij een sales agency en managementbedrijf. Die combinatie van praktijk en avondlessen was pittig, maar precies waar ik naar op zoek was.

Wat is het grootste verschil met de opleiding productie aan RITCS?

In Brussel ligt de focus veel dichter bij de set: line producing, het organiseren van een filmset, dat hele proces. De opleiding in LA is veel meer gericht op het ondernemerschap: ontwikkelen, pitchen, market positioning, distributie, sales… Het is eigenlijk een businessopleiding. Je leert een kader creëren waarin de industrie kan floreren.

Zie je jezelf dat model ook in Europa toepassen?

Ik ben nooit met de ambitie vertrokken om Amerikaanse film te gaan produceren. Integendeel: tijdens mijn laatste jaar aan RITCS groeide net mijn liefde voor Europese cinema. Het arthouse-circuit in de VS en de Europese onafhankelijke film overlappen wel sterk. Wat ik geleerd heb op vlak van financiering, sales en positionering, wil ik hier inzetten – niet alleen in België, maar breder, met nieuwe Europese cineasten. Films op poten zetten in België was in de financiering en distributie sowieso al een internationale operatie. Met nieuwe spelers zoals MUBI en Letterboxd wordt de manier waarop een eerder niche auteursfilm in de markt gezet kan worden ook weer totaal op z’n kop gezet, daar hou ik echt van. Die nieuwe internationale mogelijkheden houden mij bezig.

Wat hield jouw masterproef in?

Wij moesten een volledige langspeelfilm ontwikkelen. Niet enkel een scenario, maar ook een compleet financierings- en marketingplan, een castvoorstel, alles wat nodig is om de film te kunnen pitchen aan financierders, distributeurs of studio’s. Daar hoorde ook een contract met een scenarist bij. Het was een realistische simulatie van hoe films in de industrie ontwikkeld worden. Die film is niet voor meteen, maar het materiaal ligt er wel.

Kort na je afstuderen werd je geselecteerd voor Cannes Makers. Hoe was dat?

Cannes Makers is een trainingsprogramma voor jonge professionals onder de 30, met een focus op sales, distributie en marketing. Het vond plaats tijdens de Marché du Film, het hart van de filmmarkt. We kregen intensieve panels en workshops met topdistributeurs en sales agents uit Europa. Heel eerlijk deelden ze hoe zij beslissingen nemen, welke verhalen ze zoeken, hoe ze risico’s inschatten. Het ging ook veel over het belang van vroeg netwerken: sales en distributie beginnen al in de scenariofase. Voor mij was dat programma een perfecte brug tussen LA en Europa.

Wat was voor jou persoonlijk de grootste waarde van Cannes Makers?

Het netwerk, absoluut. Tien geselecteerde deelnemers van over de hele wereld, aangevuld met gasten uit de top van de wereldwijde filmindustrie. Door het netwerk van Cannes Makers kan ik nu praten met vrienden uit Frankrijk, Polen, Brazilië met dezelfde inzichten en zin om te ondernemen. We onderhouden ook goed contact, we zijn recent nog samengekomen en uitgegaan in Parijs. Maar ook het inzicht dat je als producent en zeker als sales agent en distributeur vooral een brug moet bouwen tussen makers en publiek. Uiteindelijk gaat het erom dat verhalen gehoord worden. Festivals zijn daarin cruciaal: ze cureren en creëren ruimte voor stemmen die nog te weinig een platform krijgen. Ik ben heel dankbaar voor de kans die Cannes mij gegeven heeft.

Je produceerde ook Shutterspeed, de RITCS-masterfilm van Jasper De Maeseneer, die deze zomer in Palm Springs in wereldpremière ging. Hoe is dat ontstaan?

Toen ik naar LA vertrok, liet ik mijn werk en projecten hier achter. Maar mijn samenwerking met Jasper hield stand. Zo is Shutterspeed gaandeweg toch een project geworden dat ik produceerde, zelfs vanop afstand. In de postproductie kwamen mijn twee werelden, die in België en die in Los Angeles, mooi samen. Jasper kwam me in LA bezoeken, en we hebben een cut van de film daar in een besloten screening getoond aan mijn netwerk. Ik heb Jasper letterlijk enkele uren na landen voor een volle cinemazaal gezet met zijn onaffe film. Ik denk dat hij daar nu nóg stress van heeft, maar uiteindelijk gaf die prototype mindset ons veel energie. Het was speciaal om iets wat ik in België had opgebouwd los te laten op iets wat ik veel verder aan het opbouwen was.

Wat betekende de selectie voor Palm Springs voor jou?

Veel. Het is één van de mooiste festivals waar ik de film graag wilde zien landen. En het voelt als een cirkel die rond is: ik woonde en studeerde in LA, en nu mocht ik daar vlakbij de wereldpremière van een film beleven die we in België maakten. Het nieuws kreeg ik trouwens op mijn allerlaatste dag les in LA, toen ik aan het vieren was met mijn klasgenoten. Extra symbolisch.

Tekst: Mila Van Hende & Victor Longin