‘Misschien eens zonder ironie’ gaat over de kleinheid van mensen met grote dromen. Of over de grootsheid van mensen met kleine dromen.
Een ogenschijnlijk banale avond wordt een schreeuw om verbinding en oprechtheid. Wie zijn wij als onze façade niet meer overeind blijft? Wat blijft er van ons over als de maskers afvallen en als we onszelf niet censureren? Schuilt in de oprechtheid onze kwetsbaarheid of onze kracht?
Vier lotgenoten ontmoeten elkaar in een ruimte in opbouw. Zelfs hun eigen aanwezigheid is twijfelachtig. ‘Misschien eens zonder ironie’ kiest voor een radicale vorm in radicale tijden. Een leeg theater, een onbemande scène. Alleen de schimmen spreken.
ik zou graag de wapens opnemen
de mensen naast mij wakker schudden en zeggen
de toekomst is nu of nooit
we moeten dit moment grijpen
op alle muren schrijven
nooit meer slapen
dit is voor de wereld morgen
en dan de stad in brand steken
maar uiteindelijk ga ik naar huis
daar eet ik fruit en later op de dag soms soep
als ik kan ga ik lopen
of badmintonnen met een vriend
