Cinéclub MONDO CULTO: Hawk the Slayer (1980) - Terry Marcel
NL: Vroeger, in een tijd voor Netflix en Cineville, in een tijd voor het internet, bestond er nog zoiets als een videotheek. Een olijke en bijzondere plek, waar je naar binnen wandelde en je je kon verlekkeren aan rijen en rijen vol videobanden, waarop de meest aanlokkelijke plaatjes prijkten. Soms zag je dan ineens een episch uitziende film, met ridders, en zwaarden, en magie, en enge slechteriken. Dan huurde je zo'n film uiteraard meteen, in de hoop dat je nu iets geweldigs te wachten stond. Zo’n film was HAWK THE SLAYER (1980), gemaakt in de nasleep van de eerste Star Wars en een epische poging om fantasy, sci-fi en avonturenfilm te combineren tot de ultieme jaren-tachtig-film.
Welnu, dat HAWK THE SLAYER een cult-film is geworden, is uiteraard niet een indicatie van hoge kwaliteit. Maar misschien temperen we nu de verwachtingen. Laten we het zo zeggen: HAWK THE SLAYER is geen normale slechte film. Het is uniek. Daadwerkelijk uniek.
In een fantasy-wereld die hoogstens twee voetbalvelden lijkt te beslaan (serieus – de filmsets zijn op één hand te tellen, en het door rookmachines getergde bos komt eindeloos vaak terug), heeft de held Hawk een magisch zwaard in handen gekregen. Daarmee dient hij ten strijde te trekken tegen zijn kwaadaardige oudere broer Darth Va- uh.. Voltan.. Een gehandicapte bejaarde met een slecht humeur, een gothic outfit, en een incel-esque complex jegens het vrouwelijk geslacht.
Voltan begint een queeste om de wereld te veroveren, te beginnen met een klein klooster aan de rand van het bos. Gezien de aandacht en mankracht die Voltan op het klooster zet, is dit misschien wel het Vaticaan van deze postzegel-grote fantasywereld. In ieder geval is het aan Hawk om Voltan te stoppen, en daarvoor roept hij zelf de hulp in van een groep verrassende kornuiten: Woman, een magische mevrouw met telepathische krachten, Reus, een meneer die hoogstens net zo lang is als de gemiddelde Hollander, Dwerg, een marginaal kleiner meneertje, en Elf, die plastic prosthese-oren draagt en wonderbaarlijk in staat is in stop-motion te veranderen om 200 pijlen per minuut af te vuren.
Het budget van de film lijkt zo ongeveer even klein als het voorstellingsvermogen van de makers, maar dat weerhoudt HAWK THE SLAYER niet van het zijn van een zeer vermakelijke film. Het THE ROOM van het fantasy-genre? Misschien wel!
EN: In the good old days before Netflix, Cineville and the internet, there was such a thing as video stores. In these magical places, you would stroll in and peruse shelves upon shelves of VHS-tapes, each with a more enticing front cover than the next. Sometimes, your eye would fall on a film of disproportional epicness, one with a cover depicting knights, glowing swords, magic and dastardly villains. You would inevitably rent such a film immediately, hoping to be experiencing something truly captivating. Such a film was HAWK THE SLAYER (1980), made at the height of the late 1970s trend towards sci-fi adventure films in the wake of STAR WARS, and setting the stage for an entire decade of ultimate cheese.
The fact that HAWK THE SLAYER is a cult classic, is counter-indicative of any actual quality. Ordinarily that would tell you enough, but let us regale you with something a little more: it is not like any other bad cult film. It is truly unique.
In a fantasy world that seems to be the size of two soccer fields at best (seriously – you can count all filming locations on one hand, and the smoke-machine-riddled forest returns inexplicably often), the heroic Hawk has gotten his hands on a magical sword. With it, he must wage battle against his villainous older brother Darth Vad- well, Voltan, who is a black-clad elderly invalid with a bad temper and an incel-esque complex against the female gender.
Voltan, of course, plans to not only settle his grievances against his handsome younger brother, but also take over the world. He starts this epic quest by setting his sights on a miniscule nunnery, which, considering the amount of manpower he throws at it, might as well be the Vatican of this miniature fantasy world. In any case, Hawk cannot stop Voltan alone and so enlists the help of several colorful compatriates: the witch Woman, a (not really that tall) Giant, a (not really that small) Dwarf, and a plastic-prosthetis-eared Elf who inexplicably turns to stop motion whenever he fires off 200 arrows per minute in battle.
The film’s budget is perhaps as small as its imaginative reach, but do not let this discourage you from attending the show. HAWK THE SLAYER is unbelievably epic in its own way and you will surely forever remember the day you saw it. You might even describe it as THE ROOM of fantasy films. One more time for the people in the back: WOMAN!
